Vietnam, Dien Bien Phu 7 Oktober 2011

Vietnam, Dien Bien Phu 7 Oktober 2011

Xin chao lieve familie en vrienden deze keer weer een kersvers reisverslag van Vietnam het land van de scooters. Ja het heeft weer even geduurd voordat jullie weer een verhaaltje van mij kregen maar ik ben druk bezig om van het goede leven te genieten.

Ik was nog steeds met mijn Australische vriend Alex aan het reizen. We waren aangekomen bij de Vietnamese grens na een verschrikkelijke busreis. Het was 8 September en helaas was ons visa al op 1 September ingegaan dit betekende dat we al 7 dagen verspild hadden. Wat teveel van het goede leven genoten in Cambodja, maar ja daar was ik toch voor aan het reizen dacht ik. Nou nog een paar uurtjes naar Ho Chi Minh City (vroeger Saigon genaamd) en het avontuur in Vietnam kon beginnen.

Aangekomen in Ho Chi Minh City eerst even een slaapplek zien te vinden want wat rust konden we wel gebruiken na 15 uur in een bus te hebben gezeten. Nou zo gezegd zo gedaan, inchecken en even een paar uurtjes slapen. Ons plan was om een motor/scooter te kopen en daarmee Vietnam door te crossen. We hadden al het nodige speurwerk op internet gedaan en waren er achter gekomen dat het voor toeristen legaal was om een motor (ja laten we het motor noemen komt iets ruiger over) tot 125cc te rijden. Dus daar begon onze zoektocht. We zijn 's middags eerst even een hapje gaan eten en hebben aan lokale mensen gevraagd hoe we een scooter konden kopen. We kwamen er al snel achter dat de meeste je hier proberen op te lichten dus dat was al geen optie. Na wat rondgewandeld te hebben door Ho Chi Minh City was het enigste dat je zag scooters, scooters en nog eens scooters. Hoe moeilijk kon het zijn om er hier ééntje te vinden. Op internet waren we erachter gekomen dat we het beste konden zoeken naar een Honda Win een wat oudere scooter maar overal te repareren. We kwamen helaas alleen niet veel verder dus maar terug naar ons hotel en nog maar eens op internet zoeken. Jammer genoeg hebben ze hier geen marktplaats, maar via wat reis site's vonden we wat advertenties van andere reizigers die hun scooter wilden verkopen. Contact met hun opgezocht maar deze scooters zagen er niet al te best uit. Na het nodige speurwerk vonden we een Engelsman die hier woonden en hier in handelde. Joepie, een stuk met de taxi de stad uit rijden maar daar waren we dan en hadden voor een nette prijs 2 mooie Honda Win scooters. 5.500.000 Dong, haha niet schrikken het was 275 dollar ongeveer 180 euro dus dat was voor Europese begrippen een koopje. Na nog een laatste service beurt te hebben gekregen was de koop gesloten. Whoppa ons avontuur kon beginnen. Nu onze weg terug proberen te vinden naar ons hotel. De verkoper had ons gezegd dat als we de weg wilden vragen we moesten vragen naar pham ngu lao, de backpacker area. Nou daar gingen we dan na nog geen 500 meter te hebben gereden moesten we het eerste drukke kruispunt oversteken. Dit kan je je echt niet voorstellen, honderden scooters die allemaal tegelijk een kruispunt oversteken. Dit leek wel gekkenwerk maar het was allemaal onderdeel van het avontuur. Je moest gewoon doorduwen want zodra je twijfelde was je verloren en kwam je er helemaal niet meer uit. Ook waren de regels vrij simpel in Vietnam. Een voetganger verliest het van een scooter die het weer verliest van een auto die het weer verliest van een bus die het weer verliest van een vrachtwagen, kortom de grootste wint. Nou dat was ons dan wel duidelijk. Terug naar pham ngu lao. We twijfelde halverwege even dus besloten de weg maar even te vragen. Maar hoe ik het ook probeerde uit te spreken de mensen keken me aan alsof ze het in Keulen hoorden donderen, totdat Alex zijn mond opendeed en meteen "Ooo pham ngu lao" ja had ik dat al niet 10 keer proberen te zeggen dan. Blijkt dat ze hier in Vietnam 6 verschillende manieren hebben om iets uit te spreken en het dan iets totaal anders kon betekenen, nou zover voor mij Vietnamees dan. Aangekomen bij ons hotel stuurde mijn scooter niet helemaal lekker en had ik wel bijzonder veel speling in het balhoofd. Pfff dat begon al goed, op naar de scooter monteur dan maar. Gelukkig zit er hier op elke hoek van de straat één dus die hadden we al snel gevonden. Bleken mijn lagers vervangen te moeten worden, ja dat moet dan maar. Gelukkig kosten de onderdelen hier bijna niks dus dat was de eerste reparatie al. De volgende dag wilden we toch nog wat van Ho Chi Minh City zien en hebben we een wandeling uit de Lonely Planet gedaan. Saigon is een drukke stad maar het heeft wel wat met zijn grote straten en alle scooters die hier doorheen scheuren. Ons eindpunt van de wandeling was het "War Remnants Museum". Dit museum laat de geschiedenis van de oorlog met de Amerikanen zien. Ja mensen net zoals in Cambodja heeft hier ook een verschrikkelijke oorlog plaatsgevonden. En die Amerikanen waren beslist geen lieverdjes en hebben zich niet al te netjes gedragen. In één zaal hingen een hele hoop foto's van mensen, vooral kinderen die na de oorlog mismaakt geboren waren door het giftige gas dat de amerikanen over de bomen uitsproeide met vliegtuigen om ze te ontbladeren. Ja mensen elke oorlog is verschrikkelijk maar de mens onterende dingen die er gebeuren maakt het nog eens zo veel erger. Gelukkig worden deze dingen niet in de doofpot gestopt en kunnen we het nog zien en hopelijk alleen maar van leren. Nou dit was me het dagje cultuur en geschiedenis wel weer. Terug naar ons hotel we waren onderhand wel aan een hapje eten toe en een heerlijk koud biertje ging er ook wel in. We hadden een goed Italiaans restaurant gevonden. Italiaans? Yep de noodles en de rijst kwamen me onderhand de oren uit en zolang we van westers eten konden genieten deden we dat dan ook. Op onze trip verwachtte we dat het voornamelijk noodles of rijst voor ontbijt, lunch en avondeten ging worden. Mmmmm wat verheugde ik me daarop, NOT. We hadden de dag daarvoor een leuk klein kroegje gevonden met live muziek dus onze laatste avond in Ho Chi Minh City daar nog even een biertje drinken. Toen ik het cafeetje binnen liep viel mijn mond open van verbazing. Dit kon toch niet, even 3 keer goed kijken maar daar zat een meisje die ik had leren kennen in Maleisië. We waren daar met 5 mensen die samen een stukje gereisd hebben en een super tijd hebben gehad. Jongens wat is de wereld toch klein. Zij kon haar ogen ook niet geloven maar het was goed om elkaar weer te zien. Na een gezellige avond toch een beetje op tijd onder de wol want we wilden 's morgens vroeg op onze motors vertrekken. Nou de boys waren er klaar voor. Alleen onder gekomen bij onze motors, bleken die er niet klaar voor te zijn. Grrr wat nu weer, mijn tank lekte benzine en nadat Alex zijn scooter had onderzocht bleek die ook benzine te lekken, GVD. Nou op naar de monteur maar weer, deze wilden ons tweedehands tanks aansmeren en hij zij dat hij ze moest gaan zoeken. Yep daar hadden we geen tijd voor en ik wilden een nieuwe tank geen tweedehandse want anders zat ik binnenkort weer met hetzelfde probleem. Gelukkig hadden we snel een andere monteur gevonden en die kon snel 2 nieuwe tanks monteren. Nou daar zit je dan op een plastic stoeltje op de stoep te kijken hoe ze je motor repareren, haha wat een ervaring. We kregen ook nog koffie aangeboden en Ella je hebt gelijk deze koffie is heel apart en behoorlijk lekker. Nou een uurtje verder en onze bikes waren er dan ook klaar voor.

Op naar de Cu Chi tunnels. We hadden een wegenatlas gekocht en hadden google maps op onze telefoon dus verdwalen konden we niet. Na nog geen 5 minuten te hebben gereden kwamen we op een mega drukke rotonde, hier kwamen 5 wegen bij elkaar en het leek net een mierennest het was letterlijk je motor gewoon de rotonde overlopen. Nou dit dan ook weer ervaren te hebben en aan de overkant even op Alex wachten. Alex? Waar was Alex, nog geen 5 minuten onderweg en nu Alex al kwijt dat begon goed. We hadden allebei een Vietnamees simkaart gekocht maar waren vergeten om nummers uit te wisselen. Ja behoorlijk slim van ons. Ik heb nog een tijdje gewacht en zelfs een stukje terug gereden maar geen spoor van Alex te bekennen. Op naar Cu Chi dan maar en hopen dat hij dat ook doet en kijken of ik daar ergens op facebook kon komen om weer met elkaar in contact te komen. het was ongeveer 40 km en duurde ongeveer 2 uur want het was een behoorlijke klus om uit de stad te geraken. Maar daar aangekomen had ik gelukkig snel een hotel gevonden waar ik op facebook kon en gelukkig had Alex al zijn nummer op facebook gezet. Ik heb hem gebeld en uitgelegd waar ik was en na 3 uur wachten had hij het eindelijk gevonden. De eigenlijke tunnels waren nog eens 20 km rijden maar we waren gelukkig weer samen. Toen het avond begon te worden waren we eindelijk gearriveerd. Nou een hotelletje dan maar en de tunnels voor morgen bewaren. Tja hotel in the middle of nowhere? We stonden aan de kant van de weg en vanuit een eetkraampje werden we geroepen door een man die wonder boven wonder voor Vietnamese begrippen behoorlijk Engels kon praten. We vroegen of hij een hotel wist. Dat wist hij wel en hij vroeg of we eerst wat wilden eten en drinken. Ja dat was zo een gek idee nog niet. Noodles, tja dat hadden we wel al gedacht en het bier was warm maar je kreeg een glas met ijs, haha weer een ervaring rijker. We hebben wat met hem gepraat en hij bleek een bouwvakker te zijn. Hij was echt ontzettend aardig. Hij werkte 7 dagen per week 52 weken per jaar en verdiende 250 dollar per maand. Hij vertelde ons hoe gelukkig wij ons konden prijzen dat wij konden reizen, hij was zelfs nog nooit op vakantie geweest nog niet eens naar de hoofdstad van zijn eigen land. En ja dan prijs je inderdaad gelukkig dat wij dit allemaal kunnen doen. Ik voel me ook een gelukkig mens ik ben hier mijn droom aan het leven en hoef me nergens zorgen over te maken. Na onze maaltijd heeft hij ons naar zijn broer gebracht en gevraagd of wij daar even konden wachten want hij moest thuis gaan eten en zou ons daarna na een hotel brengen. Zijn broer sprak ook behoorlijk goed Engels en we hebben bij zijn familie even op hem gewacht. Daarna heeft hij ons een hotel gewezen en hebben we hem nog een biertje aangeboden. Wat een geweldige dag heerlijk op de motor gereden en aardige mensen ontmoet, wat kan een mens zich nog meer wensen. Het was wel een vermoeiende dag dus lekker slapie slaap.

Een nieuwe zonnige dag in Vietnam en op naar de Cu Chi tunnels. Deze bezienswaardigheid gaat over de oorlog van de Viet Cong met de Amerikanen. De Viet Cong hadden hier een ondergronds tunnel netwerk gegraven van meer dan 200 km lang. Ze leefde hier praktisch de hele tijd onder de grond en konden overal tevoorschijn komen. Daarom konden de Amerikanen ze niet vinden. Alles hadden ze hier, slaapplaatsen, keukens, opslagruimtes, je kan het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Zelfs de rook vanuit de keuken werd via een tunnel weg geleid en er werd in de vroege ochtend voor de hele dag gekookt zodat de rook nauwelijks opviel in de dauw in de morgen. Slimme mensen die kleine Vietnameesjes. Ja al te groot kon je niet zijn, we hebben ook een stukje door de tunnels gekropen maar dit was toch een behoorlijke opgaven en na 100 meter brak ons het zweet al uit. Het was een behoorlijke interessante bezienswaardigheid en was goed opgezet. Het liet een voorbeeld van alle vallen zien die ze hadden gemaakt en zelfs hoe de Viet Cong de onontplofte bommen van de Amerikanen hergebruikte om ze weer tegen de Amerikanen te gebruiken. Een B52 bom openzagen om het buskruit he te gebruiken, je moet er maar het lef voor hebben. Hier had je ook de mogelijkheid om met verschillende geweren te schieten. Ja boys with toys zullen we maar zeggen en even wat op een schietschijf knallen was wel behoorlijk kicken. Ik heb een M1 een M16 en een M60 uitgeprobeerd. Haha volgens mij heb ik niet veel raak geschoten maar het ging om de kick. Nou het was een super dag een stukje geschiedenisles maar ook veel plezier en gelachen. Even terug naar het hotel, motors bepakken en gaan met de banaan Op naar Mui Ne, zon zee strand ja daar is Paultje toch echt verliefd op geworden.

Dit was onze eerste dag rijden met de nodige kilometers het was geweldig en wat je hier allemaal onderweg ziet echt fantastisch. Dit is het land van de scooters. Er word echt alles op vervoerd van vijf 2 persoonsmatrassen tot mega ijskasten alles gaat hier per scooter. De meeste personen op één scooter wat ik tot dusver heb gezien was vijf, ja als het erop past is het te vervoeren echt fantastisch. Helaas geeft het hier ook politie in dit land en werden we aangehouden voor te snel rijden. Je mag in de steden maar 40 km per uur rijden en met onze 60 km/h was dit niet acceptabel en kregen we elk een boete van 10 dollar. Nou dit was dan ook wel te overzien maar in het het vervolg even opletten waar ze zich verstopten. Na de nodige uurtjes weer te hebben gereden waren we 's avonds aangekomen in Mui Ne een mooie bungalow geboekt en eindelijk weer wat westers eten. Ik had in Ho Chi Minh City telefoonnummers uitgewisseld met Davina, dat meisje dat ik in Maleisië had leren kennen want ik wist dat zij ook hier heen zou gaan. 'S avonds gezellig wat gedronken en behoorlijk gelachen, we hadden een leuke groep met een hoop verschillende nationaliteiten en hebben ons kostelijk vermaakt wat hebben sommige mensen toch een super humor. Er was een jongen Hayden uit Nieuw Zeeland en ik heb me echt bescheurd om hem. De volgende dag hebben we wat rond getoerd want de zee en het strand zagen er niet zo heel aantrekkelijk uit. En maar weer even langs een monteur want mijn uitlaat had het begeven en ik moest nieuwe remblokjes hebben. "10 euro" haha nou dat was geen probleem en klaar terwijl je wacht moet je in Nederland naar een garage gaan of je hem dit jaar nog nodig hebt want het duurt even pfff. Nee hier word je meteen geholpen dat is dan toch wel zo fijn. Hier werd ook veel gevist, in het dorpje waren allemaal mensen bezig met vis op de straat te laten drogen, ik weet niet zeker wat voor een vis het was ansjovis of een ander klein visje. Maar ik kan je wel vertellen DIE LUCHT! Gelukkig was het toeristen gedeelte een stukje verderop en kon ik weer ademhalen. Nou we hadden het hier wel weer gezien en op naar onze volgende bestemming.

'S morgens op tijd vertrokken want er was ons ten zeerste afgeraden om in het donker te rijden. Het ging lekker het was een goede weg langs de kust, wat muziek op en deze jongens genoten met volle teugen. Maar helaas de pret duurde niet al te lang. Na zo een 20 km begon Alex zijn motor te stotteren en stonden we langs de kant van de weg. Grr wat kon dat zijn, carburatuer. Nou gereedschap setje tevoorschijn en sleutelen maar, nee die zag er nog goed uit. Nou nog een stukje proberen maar het vermogen was totaal weg en we waren gestrand. Gelukkig waren we net een dorpje gepasseerd en konden we het pruttel pruttel stotter stotter naar de monteur redden. Hij keek er even naar en zij al snel dat de cilinder het had begeven. O O en wat nu, met onze handen en voeten vragen of hij dat kon repareren en hoeveel dat grapje ging kosten, maar de communicatie verliep alles dan van harte. Maar zodra je hier geld tevoorschijn haalt schijnt iedereen je ineens te begrijpen. Ja dit is toch een wereldtaal die iedereen begrijpt en na een tijdje kwamen we er achter dat het 500.000 dong ging koste. Niet te geloven nog geen 20 euro voor een nieuwe cilinder. Dat was dan gelukkig weer een pak van ons hart het nadeel was alleen dat het een tijdje ging duren want hij moest de onderdelen van ver gaan halen. Nou er zat niets anders op dan wachten maar. Na de nodige uurtjes was het dan wel gefikst en konden we weer gaan we hadden nog zo een 160 km te gaan en dat betekende minstens 4 uur rijden want met de wegconditie hier in Vietnam mag je in je handjes klappen al je gemiddeld 50 km per uur aflegt. Dit betekende dus minimaal 2 uur in het donker rijden maar de weg was prima dus dit moest wel lukken. Dus broem broem daar gingen we weer en de kilometers schoten aan ons voorbij en waren waren inmiddels al in de bergen toen het donker begon te worden. Nou Lampje en en verder toeren. Zo een ramp was het nu ook weer niet om in het donker te rijden. Wat zei ik? Bochtje om en CRASH. Auw wat was dat, de weg werd opeens half zo smal met mega kuilen en rotsen. Opstaan even kijken gelukkig had ik alleen maar wat schrammen en mijn voet deed een beetje zeer maar ik leefde nog. Mijn motor was er erger aan toe, voorvork verbogen en mijn wiel helemaal in puin. Wat nu helemaal in the middle of nowhere en geen meter meer vooruit te komen. O o o en nu, gelukkig zagen we niet veel verder een huisje waar een lampje branden. Daar maar naar toe gestrompeld en om hulp gevraagd. Geen letter Engels maar ze begrepen al snel wat het probleem was toen ik naar de weg wees en ze liepen met mij mee en hebben de motor naar hun huis gesleept. Wat een bijzonder aardige mensen. Ze hebben mijn schrammen verzorgd en ik vroeg hun of ze een manier wisten of ik in Dalat kon komen. Dit was behoorlijk gecompliceerd maar toen ik een truck me mijn motor er op tekende en zij dat ik naar Dalat wilde begrepen ze mij en ik dacht te begrijpen dat ze dat voor mij konden regelen. Ik tekende een zonnetje en een maan en vroeg of het nu nog kon of dat ik tot de volgende dag moest wachten. Er werd wat gebeld en daar verscheen een man met een truck die mij naar Dalat kon brengen. Nou wat een geluk de 2 motors opgeladen en op naar Dalat. De weg was een ramp kuil na kuil na kuil niet meer normaal dit had ons nog de nodige uurtjes gekost om daar te geraken. Eindelijk aangekomen in Dalat heeft hij ons naar een hotel gebracht en vroeg ik hem hoeveel ik hem verschuldigd was. 2.000.000 ja stom, stom, stom dat ik dat niet van te voren had gevraagd maar het was dan ook mijn eigen stomme schuld om in het donker te rijden en laten we het maar beschouwen als leergeld. Nou motor afladen backpack in de kamer leggen en eindelijk wat eten. Brrr wat was het hier koud een mega verschil hier in de bergen met de rest van Vietnam. Hapje eten en slapen mijn schrammen vielen behoorlijk mee alleen mijn voet deed onderhand toch wel behoorlijk zeer en ik hoopte dat ik niks gebroken had. Nou de volgende dag even naar een apotheek die hadden hier wel een zalfje en een pilletje voor. Ja pap hier ik niks homeopathisch maar het hielp verdomde goed. Wat dokters recept? Hier is alles te krijgen volgens mij zonder recept. Nu nog even een Monteur zoeken om mijn motor te fiksen en maken dat we hier wegkomen want ik vond hier niks aan deze hele stad. Wat hier volgens de Lonely Planet te zien was waren watervallen en jungle en daar stond mijn hoofd niet echt na op dit moment. Gelukkig snel een monteur gevonden maar die vertelde dat dit grapje wel even kon duren en ik hem pas om 5 uur 's middags kon ophalen. Nou ja, gelukkig kon hij wel gerepareerd worden. Nog maar een nachtje hier maar morgen maken dat we hier wegkomen. Er stond weer zon, zee en strand op het programma.

Mijn voet geneesde wonderbaarlijk snel en we waren weer klaar om te vertrekken, Nha Trang here we come. De weg naar Nha Trang was geweldig. Prima wegdek en een heerlijke bochten weg door de bergen met het zonnetje erbij, ja hier deden we het voor wat een heerlijk gevoel. Na de nodige uurtjes uit de bergen gekomen kwamen we op een spiksplinternieuwe weg uit vlak en recht toe recht aan. Gassen maar even opletten voor de politie maar die kon zich hier niet verstoppen. Wow wat zullen we nou krijgen wat ligt daar op de weg. Ja ik kon mijn ogen niet geloven de mensen hier gebruikte de weg om hun rijst te drogen kan het nog gekker worden. Ik gebaarde na Alex dat ze hier niet helemaal sporen en Alex zei ook dat dit echt niet te begrijpen was. Het werd een slalom toch om de rijst heen en heb hier toch echt met verbazing naar gekeken. Maar goed Nha Trang we waren aangekomen netjes op tijd in het midden van de dag en hadden al van mensen gehoord dat er hier een gezellig hostel was. Dit hadden we gelukkig snel gevonden en nu eens kijken hoe de zee en het strand er hier uitzagen. Wauw super strand en helder blauwe zee, barretje aan het strand, yep we waren weer in paradijs. We hadden wel een lekker fris biertje verdiend dachten we zo en we voelde ons de koning te rijk hier aan het strand in het zonnetje. Nog een lekker verfrissende duik genomen in de zee en kijken of ik die jongen uit Nieuw Zeeland kon vinden want die moest hier ook zijn. We vonden hem al snel bij het hostel en hij was samen met een jongen uit Australië, Jeremy die Vietnam ook op een motor aan het verkennen was. 'S avonds met zijn vieren wat gegeten en gedronken en kijken of we een leuk kroegje konden vinden. Bij het hostel was een kroeg waar de meeste backpackers zaten en we kwamen daar al snel in contact met nog een jongen uit Australië, Mick en 2 meiden uit Engeland, Linsey en Sarah. Zij wisten wel een plek waar de drank niet al te duur was dus zo gezegd zo gedaan. Daar zaten we dan met ons zevenen aan een lange tafel buiten bij een kroeg en er werd al snel geopperd om wat hilarische drinkspelletjes te spelen. Wat een dolle boel, het was een super avond en ik had super leuke mensen ontmoet. De volgende dag lekker chillen in dit plaatsje en 's avonds heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurantje. Hayden had het over een boottocht naar een eiland waar je de hele dag kon snorkelen voor 5 euro. Was dit een grap? Nee echt 5 euro voor een dagtrip nou boeken die handel dan, Jeremy, Linsey en Sarah waren hier ook wel voor te vinden. 'S morgens met een busje naar de haven en daar lag een boot waar we mee zouden gaan varen, 20 mensen aan boord en onze eerste stop was een eilandje waar een zee aquarium te bezichtigen was. Ja ik ga hier de hele dag snorkelen en zou nu entree moeten betalen voor visjes in een glazen bak te zien, nee laat maar zitten ik chill we even op het dek in het zonnetje. Na een half uurtje gingen we weer verder en konden we gaan snorkelen. Het water was hier super helder en ik zag hier een hoop vissen die ik normaal alleen met duiken zag, echt super. Terug op de boot naar onze volgende bestemming werd gevraagd of er iemand bier wilde. Bier 9 uur 's morgens? Het werd me al snel duidelijk deze boottocht stond in het teken van party en had als schuilnaam snorkeltrip. Haha best goed gevonden en ach waarom ook niet laten we er dan ook maar een feest van maken. Biertje en we gingen verder op naar de volgende plek waar wat gesnorkeld en gezwommen kon worden. Rond de middag werd de lunch opgediend en die was zeker niet verkeerd, weer azie's maar behoorlijk lekker. Toen dit was afgeruimd werd er een drumstel en een gitaar tevoorschijn gehaald. Nou ja eigenlijk een paar oude soepketellen en een plank met wat snaren erop maar er kwam muziek uit en toen er een jongen verkleed als ladyboy tevoorschijn kwam was het circus helemaal compleet, ik piste bijna in mijn broek van het lachen. Iedereen moest zich even voorstellen en vertellen waar hij vandaan kwam. Hierna werden een hoop mensen om de buurt naar het midden geroepen en moesten ze een liedje zingen in hun eigen taal. Please, ikke niet, ikke niet, ikke niet, pfff Nederland werd overgeslagen. Voor diegene die mijn zangtalent als eens hebben mogen ervaren kunnen zich wel voorstellen dat ik dat de mensen op de boot niet aan wilden doen, ik denk dat ze zich liever aan de haaien voerden dan mijn zangkunsten aanhoren. Maar goed we hebben die dag nog heerlijk van het prachtige weer genoten, lekker gezwommen en goed gefeest. En sinds die dag heb ik de bijnaam Dutch. Iedereen vergeet constant elkaars naam en het is makkelijker om een bijnaam te onthouden en die word vaak gekoppeld waar iedereen vandaan komt. Dus mijn bijnaam werd Dutch, Hayden's bijnaam werd Kiwi (zo noemen ze de mensen uit Nieuw Zeeland) Linsey en Sarah werden UK maakt niet uit wie van de twee, ze zijn toch altijd samen dus er reageert altijd wel één, Mick werd Obie zo noemt hij zich nu eenmaal op Facebook. Alleen Jeremy en Alex bleven hetzelfde. Sinds die dag heb ik de naam Paul niet vaak meer genoemd en als iemand naar mijn naam vraagt schreeuwt er altijd wel iemand, "Dutch, noem hem maar zo dat is hij onderhand gewend". Nou en zo is Dutch dus geboren en al volledig aan gewend. Ik heb een paar super dagen gehad in Nha Trang en vrienden voor het leven gemaakt. Maar de tijd begon te dringen en er was nog meer te zien en te beleven in Vietnam.

Door mijn tijdgebrek heb ik de volgende dag een trein gepakt en ook mijn motor op de trein gezet, het was een behoorlijke afstand tot Hanoi en eigenlijk niet veel te zien onderweg. Alex en de rest wilde nog even blijven maar we zagen elkaar hoogstwaarschijnlijk wel weer in Hanoi. 'S avonds naar het trein station, motor op de trein en zelf de slaaptrein genomen. Nou ik kan jullie vertellen dat dit het beste openbaar vervoer was wat ik in Azië heb meegemaakt. Lekker bedje, airconditioning, geen hobbels in de weg kortom deze jongen heeft geslapen als een roosje. 'S morgens alles van de trein en op naar Hoi An nog een uurtje op de motor en aangekomen in één van de weinige dorpjes die door de oorlog gespaard is gebleven. Er waren hier veel authentieke huizen en gebouwtjes te zien maar het was mega toeristische opgezet. Overal moest voor betaalt worden. Zelfs om in het oude gedeelte van de stad te komen en er waren hier meer toeristen dan lokale bevolking. Ja ergens is er een grens. Het beviel me hier absoluut niet en ben de volgende dag dan ook verder getrokken.

Ik kon kiezen tussen een uurtje terug rijden of 129 kilometer rijden naar de volgende plaats Hue dit plaatsje nog even bezichtigen en dan 's avonds de trein nemen naar Hanoi. Ja die motor had ik niet voor niets dus lekker een dag toeren zag ik wel zitten. Helaas zat het weer die dag niet echt mee en ben ik een paar keer voor de regen moeten gaan schuilen. Na een tijdje moest ik door een tunnel maar dat was niet toegestaan voor motors. Je moest hier je motor op een truck zetten en die bracht je dan door de tunnel. Er was nog een andere westerse jongen, Charlie uit Engeland die hier aan het trekken was met zijn fiets. Hij was in Engeland begonnen en was na anderhalf jaar fietsen en 28 landen verder in Vietnam aangekomen, wauw wat een avontuur. Het weer werd er niet echt beter op en we moesten nog 65 km naar Hue. Ik had wel medelijden met hem en heb hem aangeboden dat hij zich aan mij kon vasthouden zodat hij tenminste deze avond Hue zou bereiken. Het was telkens 10 km rijden en dan weer een half uur schuilen voor de regen, jongens wat een dag. We kwamen 's avonds laat dan ook pas in Hue aan en hebben de weersvoorspellingen maar even gecheckt. Wat denk je regen, regen en nog eens regen. Nee daar was ik niet voor aan het reizen. Als Nederlander zou je daar wel aan gewend moeten zijn maar ik kan jullie vertellen dat dit jaartje zon me toch een ander mens heeft gemaakt, 20 graden en deze jongen bibbert al van de kou. Maar goed de beslissing was snel gemaakt. De trein nemen en maken dat we hier wegkwamen. Het was een gezellige avond, noodles gekookt in de trein op Charlie zijn brandertje en mooie reisverhalen uitgewisseld. Er zijn toch een hoop interessante mensen op de wereld.

Daar waren we dan de hoofdstad van Vietnam, Hanoi. Ik had te horen gekregen van verschillende mensen dat er een goed hostel moest zijn dus dat hebben we maar even opgezocht. Dit was een nieuw en super groot hostel. Een hele berg backpackers bij elkaar dat moest goed komen. Ook had dit hostel een goede levens spreuk "don't take life to seriously, it isn't permanent" fantastisch die houden we erin. Ik heb 2 dagen door Hanoi gewandeld en heb me weer verbaasd over Vietnam. Je hebt hier straten met allemaal dezelfde winkeltjes. Één straat met allemaal gereedschap winkels, één straat met allemaal schoenenwinkels, één straat met allemaal winkels voor deurknoppen en sloten en ga zo maar verder. Wat een briljant idee. "Zeg daar is een slotenwinkel laten we er ook ééntje openen ERNAAST". Hoezo concurrentie onbegrijpelijk maar ze waren nog allemaal open, dus ze zullen wel op de één of andere manier geld verdienen. Na 2 dagen Hanoi kwam ik op een gegeven moment onder in het hostel en wat denk je dat ik hoorde "DUTCH" ja ik kon mijn ogen niet geloven de bende van ellende was ook gearriveerd en het dreamteam was weer compleet. Op deze tijd was ook de wereld beker wedstrijden rugby aan de gang een met een paar Ozzie's en een Kiwi in het team moet je er dan ook aan geloven en ik kan je vertellen dat het een grote sensatie was. En we hebben die dag dan ook goed gefeest ik had intussen al een leuke kroeg/ club gevonden om 's avonds ééntje te drinken want de meeste kroegen worden hier rond middernacht door de politie gesloten, vreemd maar waar. We wilden met zijn allen een boottrip doen naar Halong Bay. Dit is een van de Unesco World Heritage sites in de wereld. Helaas zagen de weersverwachtingen er niet al te goed uit en was er een orkaan op komst nou dat maar even in de wacht zetten dan.

Verder was er nog Sapa in het noorden van Vietnam. Het staat bekend om zijn mooie bergen met rijstvelden en het scheen een mooie toertocht te zijn. Dus spulletjes pakken voor een paar dagen en een mooie trip maken. Er had zich nog een Frans meisje bij de groep gevoegd Margo genaamd maar daar hadden de jongens al snel Mango van gemaakt. Zij zag het ook wel zitten om een scooter te huren en met ons mee te rijden. Daar gingen we dan Mango, Alex en Dutch op de motors en Kiwi en Obie gingen met de trein. Ik had ondertussen in Hanoi nog een nieuwe voorvork erop laten zetten want de monteur in Dalat had de schokbrekers na het ongeluk rechtgebogen in plaats van te vervangen. Ja ze kunnen hier veel maar schokbrekers rechtbuigen gaat er bij mij toch niet in en het voelde ook niet goed met rijden. Nou weer een reparatie verder, nu kon er toch echt niks meer mis gaan met mijn motor. Dus daar gingen we dan het was de bedoeling om de eerste dag 250 km te rijden. Na 100 km was het de buurt aan Mango, lagers van het balhoofd kapot. Yep daar zaten we weer bij een monteur. Motor rijden is leuk maar bereid je hier voor om elke dag toch even bij een monteur langs te gaan want de goedkope Chinese onderdelen houden het niet lang uit. Nu bleek dat google maps zich al een tijdje niet geladen te hebben en zagen we tot een onze verbazing dat we na 150 km een verkeerde afslag hadden genomen voor de laatste 50 km en weer bijna terug bij af waren, grrr het zat ons niet echt mee. Nou ja nog maar even eruit halen wat er in zit voordat het donker werd en we hebben het gehaald tot een dorpje 180 van Hanoi. Daar zaten we weer in de middle of nowhere en zagen gelukkig en tentje om wat te eten. Weer geen letter Engels maar even een afbeelding van noodles googlen op onze telefoon en we hadden eten. Haha hilarisch techniek staat voor niks tegenwoordig. Zij wisten ook nog een hotelletje dus de dag was gered. 'S morgens vroeg op want we hadden de nodige kilometers voor de boeg. Je raad het al, even langs een monteur. Alweer? Yep alweer, want mijn wiel maakte een raar geluid. Bleek mijn wiellager kapot te zijn. Nou hoe ze hier een wiellager vervangen kan je je echt niet voorstellen. Pers waar hebben we een pers voor nodig een zware hamer doet het werk ook, niet te geloven maar het werkt. Nou we waren er weer klaar voor. Het was een mooie zonnige dag en we schoten goed op. De omgeving was prachtig en je reed door allemaal kleine dorpjes. Ik dacht dat ik al veel vreemde dingen op de weg te hebben gezien maar het kon toch nog gekker honden, kippen, katten, koeien, varkens, eenden alles liep hier zomaar op de weg en stak te pas en te onpas over. Ja motor rijden is een avontuur op zich hier. Maar alles liep voorspoedig totdat Alex zijn ketting eraf vloog dus drie keer raden. Ja monteur maar weer. Dit was snel gefikst en de weg was prima dus het leek erop dat we het gingen halen. Nog 100 km te gaan even stoppen voor wat drinken te pakken en KNAL vliegt er een andere scooter in mijn zijkant. Wat een dag, gelukkig was alleen de uitlaat kapot en konden we dit snel laten maken maar de tijd begon nu wel te dringen. Gassen met die hap 60, 50, nog 40 km te gaan het werd al donker maar als we rustig reden konden we dit wel redden vandaag. Een uurtje in het donker rijden en dan waren we er. Maar niet te vroeg juichen. O mijn god wat was dit voor een weg de laatste 40 km duurde 2 uur het was geen weg meer het was alsof we door kraters aan het rijden waren. Maar daar waren we dan toch eindelijk Dalat het leek wel of iets ons niet daar wilden hebben, maar er is toch meer voor nodig om deze jongens klein te krijgen. Onmogelijk komt niet meer in mijn woordenboek voor. Hotelletje en een koud biertje hadden deze boys wel verdiend (ja beschouw Mango ook maar als een jongen want ze rijd uitstekend en boert zelfs harder dan één van ons). Dalat even heel iets anders dan het drukke Hanoi. We hadden onderweg al de lokale bevolking gezien in hun traditionele klederdracht en was was een stuk rustgevender dan de rest van Vietnam alsof de tijd hier heeft stil gestaan. We hebben een wandeling gemaakt door de rijstvelden en wat dorpjes en iedereen leeft hier van bijna niks maar ziet er wel gelukkig uit. Westerse wereld hier kunnen jullie nog wat van leren. 'S middags een hapje eten en ik had vernomen dat Roy en Mylène hier ook ergens moesten uithangen. Even een belletje plegen en yes zij waren hier ook in de buurt. Super om hun na zo een tijd weer te zien. Zij hadden 's avonds de trein terug en ik had besloten om dit dan ook te doen even weer samen met Roy was wel weer fijn. We moesten nog een stukje rijden na de trein maar deze weg was gelukkig in prima conditie en we hebben heerlijk getoerd. Nog een paar uurtjes wachten op de trein maar we hadden onderhand elkaar genoeg te vertellen.

Aangekomen in Hanoi zijn Roy en Mylène naar Laos vertrokken ons visa was ten einde maar ik had de mijne laten verlengen want wilde toch nog heel graag Halong Bay doen. Jammer dat we weer opsplitsten maar hopelijk zien we elkaar weer ergens, toch altijd friends 4-ever. In Hanoi geïnformeerd naar de boottrip en die ging gelukkig weer, de orkaan was voorbij en het weer zag er goed uit.Nou boeken die hap en zorgen dat het dreamteam hier ook weer een super tijd gaat beleven.

Halong Bay mijn laatste avontuur in Vietnam. We werden met een bus na een vijf uur durende rit naar Halong Bay City gebracht en gingen daar de boot op. Ja het is inderdaad fantastisch mooi. Allemaal kleine eilandjes met hoge rotsen. Deze dag hebben we in de zee kunnen zwemmen en zijn daarna na een eilandje gaan kajakken waar we een grot hebben kunnen bezichtigen. 'S avonds nog een gezellige avond op de boot en hier zouden we ook overnachten. De volgende dag werden we naar een onbewoond eiland gebracht waar we in niet meer dan een open hutje zouden overnachten. Er stond die dag wakeboarden en rotsklimmen op het programma. Het wakeboarden was een ervaring op zich maar helaas niet voor deze jongen weggelegd, het lukte me niet om rechtop te staan en moest me erbij neerleggen na ontelbare pogingen dat dit niet mijn sport is. Nou eens kijken hoe dat met het rotsklimmen zat, dat ging al beter en dit was kicken. Even vastmaken aan een touw en gaan. Wat heb ik in een jaar toch allemaal gedaan het word bijna teveel om op te noemen maar het blijft iedere keer toch weer kicken en had dit voor geen goud willen missen. De avond stond in het teken van feesten en beste party animals thuis hou jullie maar vast want deze jongen heeft de nodige ervaring met drankspelletjes opgedaan in zijn trip en ik zal jullie er niet van weerhouden om deze aan jullie te introduceren. Na een super avond een paar uurtjes slapen en dit avontuur zat er ook al weer op met de boot en de bus terug en het einde van Vietnam was in zicht.

We hadden besloten om de motors mee Laos in te nemen het nodige speurwerk op internet verricht maar het moest mogelijk zijn en we vonden het heerlijk om van geen enkel ander vervoer afhankelijk te zijn en lekker op onze bikes te toeren. Dit betekende twee langen dagen rijden naar de grens van Laos. Dus 's morgens vroeg op en vertrekken. Haha grapjas, Ja dat hadden we gedacht iedereen had een beetje een andere bestemming en de groep ging zich opsplitsen. We hebben een super tijd met z'n allen gehad en hebben dit de laatste avond dan ook nog even goed gevierd. Met als resultaat dat we de volgende dag pas tegen de middag wakker werden en het al 12 uur was voordat we vertrokken. Vaarwel goede vrienden ik zal jullie nooit vergeten onze hilarische Kiwi, mega partyanimals UK's onze altijd grappige uit de hoek komende Obie en onze deardevil Mango. Het dreamteam splitste zich op maar dat hoort nu eenmaal bij reizen, ik ben dankbaar voor de tijd die ik met hun heb kunnen delen. Nou Alex ben je er klaar voor we hadden onze motors nog een laatste service beurt laten geven dus daar kon voorlopig weinig mee mis gaan. 550 km in 2 dagen. De eerste dag was de weg weer een ellende kuilen, drukke stadswegen, modderpaden noem het maar op en als klap op de vuurpijl regende het ook nog. Maar we hadden toch 200 km weten af te leggen. Dus met een beetje geluk moesten we het morgen wel halen. Vroeg uit de veren en, ho wat is dat carburateur lekt als een gieter. Grr duizend bommen en granaten wanner houd dat ding het nu eens langer dan een dag vol. Ja monteur maar weer en daar ging onze kostbare tijd. Hij heeft ook nog de afstelling veranderd want hij zei dat er geen hol van klopte en mijn motortje reed inderdaad een stuk beter nu. Bedankt monteurs in Hanoi jullie waren echt een stelletje prutsers. Maar goed 11 uur en we moesten 350 km rijden en voor 6 uur bij de grens aankomen. Gelukkig was de weg prima en we gingen het redden ja, ja, ja, het laatste dorpje in Vietnam, Dien Bien Phu en nog 40 km te gaan. Maar het was ook te mooi om waar te zijn de weg was weer prut en een rodeo rit op een wilde stier was niets vergeleken bij wat wij ervaarde maar we gingen ervoor. Whoeha half 6 en we waren aan de grens. We moesten het nodige papierwerk invullen voor onze motors maar het ging ons lukken. Zo de douane van Vietnam hadden we gehad nu nog 10 km rijden naar de douane van Laos en we waren er. Half 7 kwamen we aan en er stond dat de grens tot 7 uur open was, maar er was alleen niemand meer te bekennen. Totdat iemand ons vertelde dat ze even aan het eten waren. O oké rare gang van zaken hier aan de grens maar we wachten wel even. 7 uur daar kwam iemand, eindelijk. Ja ons vertellen dat de grens nu gesloten was en dat we morgen moesten terug komen, echt kan het nog gekker? "Enig idee waar we kunnen slapen dan?" "Nee geen idee." lekker dan daar zaten we tussen 2 grenzen in, hoe gaat dit verhaal aflopen.

Nou Jongens dat is dan weer voor de volgende keer. Ik heb weer een super tijd gehad. Vietnam is een interessant land, het zuiden is heel westers gericht, terwijl het noorden nog een hele tijd achterloopt. Het geld is hier niks waard en je vraagt je af waarom ze niet een paar nullen van die bankbiljetten afhalen, maar het was ook wel eens een keer grappig om een paar miljoen in je handen te hebben. Het motorrijden is echt heerlijk en ik heb hier super mensen leren kennen zowel lokale bevolking als backpackers. Weer een stukje geschiedenis opgedaan maar toch zeker ook van het mooie landschap genoten tijden s onze toertochten.
Lieverds het duurt niet meer lang of jullie kunnen Paultje weer in levende lijven zien. Ik verheug me om jullie weer te zien maar ga dit reizen toch wel behoorlijk missen. Heel veel dikke kussen nog steeds vanaf de andere kant van de werelden tot dusver ontzettend bedankt voor jullie lieve reactie op mijn blogs.